Samuel Beckett. Waiting for Godot. A Tragicomedy in Two Acts. Audible.com, 2009 (1954)
Ik had het al geconstateerd toen ik zijn romantrilogie gelezen had — Samuel Beckett heeft niet voor mij geschreven. Er zijn op de wereld twintig jaar na zijn dood nog tal van bewonderaars, en daar zitten mensen bij met een veel betere smaak en een grotere belezenheid dan ik. Maar ik hoor er niet bij.
Je leest bijvoorbeeld vaak dat het stuk zo grappig is, maar ik zie niet eens waar de grappen zitten (het is dus niet zo dat ik ze wel zie, maar er niet om moet lachen, ik heb ze niet eens in de gaten). Er was één uitzondering: ergens werpen Vladimir en Estragon elkaar over en weer een handvol scheldwoorden toe waarvan de laatste, en waarschijnlijk ergste luidt: Crritic! Nou ja, haha, zeg ik dan maar.
Zodat de vraag rijst waarom ik dan toch Samuel Beckett gelezen heb; eerst als gedownloaded elektronisch boek, daarna nog met een hoorspelversie als luisterboek. Misschien is het wel snobisme, en wil ik nu eenmaal ook ooit tegen iemand naar waarheid kunnen zeggen dat ik Waiting for Godot gelezen heb. Of dat in ieder geval op deze website in mijn lijstje kunnen plaatsen? Of als je het positiever bekijkt: misschien ben ik nieuwsgierig naar wat kennelijk zo'n indrukwekkend schrijver is? Of leergierig, en hoop ik dat ik ook deze modernist ooit beter zal begrijpen? Het zal wel een mengeling van allemaal zijn. In ieder geval duurt het stuk in de integrale luisterversie slechts twee uur, en als je het zelf leest ben je natuurlijk nog sneller. Dus een buil kun je je er niet aan vallen. Toch vermoed ik dat ik mijn laatste pagina Beckett inmiddels in mijn leven heb omgeslagen.
Reacties
overigens waren beide uitvoering niet bepaald doorsnee. de eerste was van het Noord-Nederlands Toneel met NUHR en de tweede keer met Mini en Maxi in de hoofdrollen. ik zag ook eens een tv-bewerking en die was al minder grappig. maar nog steeds erg goed.