De veertig boeken van Elena Ferrante

In The Guardian verscheen deze door Elena Ferrante lijst van boeken die geschreven zijn door vrouwen. Mij lijkt dat een interessante lijst (al is hij wat angelsaksisch georiënteerd voor mijn smaak), dus ik wil hem de komende jaren gaan doorwerken. Enkele titels heb ik al gelzen – dat zijn allemaal prachtboeken.
  • Chimamanda Ngozi Adichie: Americanah 
  • Margaret Atwood: The Blind Assassin 
  • The Enlightenment of the Greengage Tree by Shokoofeh Azar
  • Malina by Ingeborg Bachmann
  • A Manual for Cleaning Women by Lucia Berlin 
  • Outline by Rachel Cusk 
  • The Year of Magical Thinking by Joan Didion 
  • A Girl Returned by Donatella Di Pietrantonio
  • Disoriental by Négar Djavadi
  • The Lover by Marguerite Duras
  • The Years by Annie Ernaux
  • Family Lexicon by Natalia Ginzburg
  • The Conservationist by Nadine Gordimer
  • Fates and Furies by Lauren Groff 
  • Motherhood by Sheila Heti 
  • The Piano Teacher by Elfriede Jelinek
  • Breasts and Eggs by Mieko Kawakami
  • Interpreter of Maladies by Jhumpa Lahiri 
  • The Fifth Child by Doris Lessing
  • The Passion According to GH by Clarice Lispector
  • Lost Children Archive by Valeria Luiselli
  • Arturo’s Island by Elsa Morante
  • Beloved by Toni Morrison
  • Dear Life by Alice Munro
  • The Bell by Iris Murdoch
  • Accabadora by Michela Murgia
  • Le Bal by Irene Nemirovsky,
  • Blonde by Joyce Carol Oates 
  • The Love Object: Selected Stories by Edna O’Brien
  • A Good Man Is Hard to Find by Flannery O’Connor
  • Evening Descends Upon the Hills: Stories from Naples by Anna Maria Ortese
  • Gilead by Marylinne Robinson 
  • Normal People by Sally Rooney
  • The God of Small Things by Arundhati Ro
  • White Teeth by Zadie Smith 
  • Olive Kitteridge by Elizabeth Strout 
  • The Door by Magda Szabò
  • Cassandra by Christa Wolf
  • A Little Life by Hanya Yanagihara
  • Memoirs of Hadrian by Marguerite Yourcenar

                                                                              Reacties

                                                                              Anoniem zei…
                                                                              Fijn. Ik ben benieuwd !
                                                                              30 november 2020 om 18:48
                                                                              Een reactie posten

                                                                              Populaire posts van deze blog

                                                                              Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

                                                                              Afbeelding
                                                                              Met een vertaling van Ton Naaijkens. Dit is het verslag van een mislukking. Paul Celan is een groot dichter die ook in Nederland gerespecteerde liefhebbers heeft, en door een van hen, de hoogleraar Duits en vertaalwetenschap Ton Naaijkens, in het Nederlands is vertaald. Celans verhaal - dat van een Duitstalige Roemeense Jood die na de oorlog het Duits opnieuw moest uitvinden om een glimp de verschrikkingen op te kunnen schrijven - is indrukwekkend, en zijn Verzamelde gedichten zijn in het Nederlands ongehoord prachtig opgeschreven. Maar het boek ziet er ook uit als een brok geblakerd beton, en het is me niet gelukt om er doorheen te breken. Ik begrijp niet wat ik als lezer verondersteld wordt te doen met een gedicht als: Das umhergestossene Immer-Licht, lehmgelb, hinter Planetenhäupten Erfundene Blicke, Seh- narben, ins Raumschiff gekerbt, betteln im Erden- münder. (Het alle kanten op gestoten steeds licht, leemgeel, achter planetenhoofden. Bedachte blikken, kijk- krasse
                                                                              Meer lezen

                                                                              Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

                                                                              Afbeelding
                                                                              Vertaling: Huub Beurskens, Anneke Brassinga, Tsead Bruinja, e.a.. 'I celebrate myself' is de eerste regel van Walt Whitman's beroemde bundel Leaves of Grass uit 1855, die een paar jaar geleden, toen de bundel inmiddels 150 jaar oud was, in het Nederlands vertaald werd door 22 dichters. 'Ik bejubel mijzelf' is bijvoorbeeld de vertaling van de eerste regel, gemaakt door Anneke Brassinga. Ik bejubel mijzelf? Daaruit blijkt weinig uit de rest van de bundel, dat eerder een viering is van zichzelf, en dan vooral als zichzelf als een van de vele, vele, vele voorbeelden van hoe prachtig en groot en wijds en gevarieerd is. Whitman viert zichzelf, omdat hij leeft en daarmee deel kan hebben aan alles wat er is. Als Brassinga de enige vertaler was geweest, was die eerste regel misschien een reden geweest om het boek snel in een hoek te gooien: hier is iemand aan het woord die iets anders leest dan ik. Maar nu weet je dat er nog 21 kansen zijn, en lees je door. De mooiste vert
                                                                              Meer lezen

                                                                              Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.

                                                                              Afbeelding
                                                                                Jaguarman  is misschien wel het meest ambitieuze boek dat er dit jaar verschenen is. Raoul de Jong probeert er geloof ik niets minder in dan de zin van het leven te doorgronden.  Hij doet dat door een zoektocht naar de wortels van zijn vader – een Surinaamse man, die Raoul nauwelijks gekend heeft en nauwelijks kent –, en dat op twee niveau's: door een reis te maken naar Suriname, op zoek naar Jaguarman,  een mythische voorouder van zijn vader, die zichzelf in een jaguar kon veranderen; en later door zeven dagen in zijn Rotterdamse appartement in retraite te gaan volgens de regels van de winti.  Maar hij wil in Suriname niet alleen zijn vader of de jaguarman leren kennen, maar het leven zelf. Hij lijkt veel meer aangetrokken tot het regenwoud dan tot de stad, zoals hij ook meer aangetrokken lijkt tot de caraïben en de marrons dan tot de creolen. Hoe leef je samen met die wilde, op het eerste gezicht zo wrede natuur? Maar het boek wil nog meer zijn, een beschrijving van de geschied
                                                                              Meer lezen