De veertig boeken van Elena Ferrante

In The Guardian verscheen deze door Elena Ferrante samengestelde lijst van boeken die geschreven zijn door vrouwen. Mij lijkt dat een interessante lijst (al is hij wat angelsaksisch georiënteerd voor mijn smaak), dus ik wil hem de komende jaren gaan doorwerken. Enkele titels heb ik al gelzen – dat zijn allemaal prachtboeken.
  • Chimamanda Ngozi Adichie: Americanah 
  • Margaret Atwood: The Blind Assassin 
  • The Enlightenment of the Greengage Tree by Shokoofeh Azar
  • Malina by Ingeborg Bachmann
  • A Manual for Cleaning Women by Lucia Berlin 
  • Outline by Rachel Cusk 
  • The Year of Magical Thinking by Joan Didion 
  • A Girl Returned by Donatella Di Pietrantonio
  • Disoriental by Négar Djavadi
  • The Lover by Marguerite Duras
  • Annie Ernaux: Les années
  • Family Lexicon by Natalia Ginzburg
  • The Conservationist by Nadine Gordimer
  • Fates and Furies by Lauren Groff 
  • Motherhood by Sheila Heti 
  • Elfriede Jelinek: Die Klavierspielerin
  • Breasts and Eggs by Mieko Kawakami
  • Interpreter of Maladies by Jhumpa Lahiri 
  • The Fifth Child by Doris Lessing
  • The Passion According to GH by Clarice Lispector
  • Lost Children Archive by Valeria Luiselli
  • Arturo’s Island by Elsa Morante
  • Beloved by Toni Morrison
  • Dear Life by Alice Munro
  • The Bell by Iris Murdoch
  • Accabadora by Michela Murgia
  • Le Bal by Irene Nemirovsky,
  • Blonde by Joyce Carol Oates 
  • The Love Object: Selected Stories by Edna O’Brien
  • A Good Man Is Hard to Find by Flannery O’Connor
  • Evening Descends Upon the Hills: Stories from Naples by Anna Maria Ortese
  • Gilead by Marylinne Robinson 
  • Normal People by Sally Rooney
  • The God of Small Things by Arundhati Ro
  • Zadie Smith: White Teeth 
  • Olive Kitteridge by Elizabeth Strout 
  • The Door by Magda Szabò
  • Cassandra by Christa Wolf
  • A Little Life by Hanya Yanagihara
  • Marguerite Yourcenar: Mémoires d'Hadrien

                                                                              Reacties

                                                                              Anoniem zei…
                                                                              Fijn. Ik ben benieuwd !
                                                                              30 november 2020 om 18:48
                                                                              Een reactie posten

                                                                              Populaire posts van deze blog

                                                                              Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

                                                                              Afbeelding
                                                                                Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
                                                                              Meer lezen

                                                                              Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

                                                                              Afbeelding
                                                                              Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
                                                                              Meer lezen

                                                                              Doortje Smithuijsen. Kapitalisme is seksisme. Podium, 2024.

                                                                              Afbeelding
                                                                                Dat er ook in deze tijd en ook voor jonge vrouwen nog van alles onrechtvaardig is in onze samenleving, dat laat Doortje Smithuijsen heel duidelijk zien in Kapitalisme is seksisme . Voor iemand, voor een man, die al heel lang weinig met vrouwen van vroeg in de dertig te maken heeft, zijn het onthullende verhalen over hoe ook deze vrouwen zich nog altijd op hun uiterlijk beoordeeld weten, hoe ze denken dat ze in vrijheid allemaal tegelijkertijd dezelfde neiging krijgen om minder te gaan werken, hoe ze zich laten aanpraten dat ze geen compleet leven hebben zonder man en kinderen. Ik werd wel een beetje afgeleid doordat Smithuijsen dat allemaal verbindt aan het kapitalisme. De maatschappelijke druk die vrouwen ervaren is volgens haar een kapitalistische druk. Ik zie weinig goeds in het kapitalisme, maar waarom dat hier een rol zou spelen, wordt mij niet duidelijk. Ja, in de achttiende eeuw moesten vrouwen thuisblijven om voor de kinderen te zorgen, zodat de mannen al hun krachten ko...
                                                                              Meer lezen