Esther Jansma. De spronglaag. Amsterdam: Prometheus, 2022.
Εen van de eigenaardigheden van moderne poëzierecensies is dat ze meestal geheel en al bestaan uit uitleg : deze beeldspraak betekent dit, de dichter heeft die en die vorm gekozen vanwege dat. Mij verbaast dat altijd een beetje. Voor zover een recensie bedoeld is om lezers te informeren of ze iets wel of niet moeten kopen, is het volkomen ongeschikt: detectives recenseer je toch ook niet door te vertellen wie het precies gedaan heeft? Zou het niet eerder moeten gaan over wat er nu zo mooi of zo goed is aan deze bundel? Brengt close reading – hoe zinnig die activiteit op zich ook is – ons daar ooit dichterbij? Je ziet het heel sterk bij de recensies van De spronglaag van Esther Jansma. Er is geloof ik geen recensie verschenen waarin niet wordt uitgelegd wat die titel precies betekent – terwijl iedere lezer van bundel of recensie dat ook zelf in Wikipedia kan opzoeken . Interessant in dit verband is vooral de besprekin...