las!

Nadat ik The Human Stain las, ben ik Philip Roth blijven volgen om te zien of hij nóg zo'n ijzersterk boek zou schrijven. Hoewel al die volgende boeken goed waren, soms heel goed zelfs, vond ik er niet dezelfde kracht in terug. Maar nu ben ik in het verleden gedoken: The Human Stain maakt deel uit van een trilogie waarvan American Pastoral het eerste deel is. En American Pastoral heeft me verpletterd.Een jonge sportieve man wordt door zijn vrienden De Zweed genoemd, omdat hij blond en knap is. Hij is succesvol in alle sporten, hij trouwt met Miss New Jersey en hij neemt de handschoenmakerij van zijn vader over. Zijn hele leven is een succes, denkt de schrijver Nathan Zuckerman, die in zijn jeugd bevriend was met de jongere broer van De Zweed. Totdat Nathan erachter komt dat dit succesvolle leven getekend is geweest door een groot drama: in 1968 heeft de 16-jarige dochter van De Zweed uit 'protest tegen de oorlog in Vietnam' het lokale postkantoortje in het gehucht waar ze …

Ongegeneerd sentimenteel zijn:HET SCHRIFT IN DE KAPELVoor mijn zusje, en mijn ouders.
Dat wat ik bid en zeg, de waarheid is.
Voor opa dat hij nog lang bij ons mag blijven.
Voor mijn lieve oma van 94 jaar, dat ze gauw mag sterven.
Dat mama niet te veel pijn voelt.
Dat mijn schoonzus snel uit haar lijden verlost mag worden.
Voor mijn kinderen die wij nu echt los moeten laten.
Voor alle lieve mensen die hier niet meer zijn.
Voor eenheid in een verdeeld Oekraïne.
Moge ons vakbondswerk gezegend worden.
De liefde, enkel alleen de liefde.En sinds 1998, om de vier, vijf pagina's,
steeds in hetzelfde ronde handschrift:Voor een leuke, lieve vriend.Mooi!

Lisa Randall is kennelijk een van de belangrijkste theoretisch natuurkundigen van dit moment: tussen 1999 en 2004 werd ze door haar collega's meer geciteerd dan welke andere natuurkundige ook. In 2005 publiceerde ze dit populair-wetenschappelijke boek en ook daarvan was de ontvangst niet mis: 'Mind-bending reading... engaging and remarkably clear' meende bijvoorbeeld The New York Times, die Warped Passages dan ook nog eens uitriep tot een van de 100 boeken van het vorige jaar.En ik vind er maar weinig aan, ik ben bang dat ik het zelfs een nogal slecht boek vind.Het begint ermee dat Randall zich de hele tijd voor haar onderwerp lijkt te verontschuldigen. Kennelijk is een van haar interesses die van de meer-dimensionele ruimte — de werkelijkheid bestaat uit meer dan drie ruimtedimensies — maar het voornaamste wat je daarover te horen krijgt is vooral hoofdstukken lang dat het wel een heel raar idee is. Waaróm je dan geïnteresseerd zou moeten zijn in dat rare idee, blijkt pas…

Een jongeman heeft een absurde machine uitgevonden en beleeft wat half-surrealistische avonturen met zijn hond, zijn vriend, zijn vriendin en de vriendin van zijn vriend. Van L'herbe rouge spat het schrijfplezier af, en bovendien leer je door dit boekje te lezen ineens iets over de Nederlandse literatuur begrijpen: Remco Campert móét Boris Vian goed gelezen hebben voor hij Tjeempie of Het leven is vurrukkuluk schreef. Wat jammer, dan, dat Vian niet wat ouder geworden is: wat voor boeken zou hij geschreven hebben in zijn vijfenzeventigste levensjaar?

Henry Perowne is een neurochirurg in Londen. Op de dag van een grote demonstratie tegen de oorlog in Irak — 15 februari 2003 — bezoekt hij zijn demente moeder, speelt hij squash tegen een collega, en krijgt hij zijn dochter en zijn schoonvader te eten. Maar op diezelfde dag is er ook een indringer: een jongeman tegen wie hij aanbotst met zijn auto en die later op uiterst aggressieve manier verhaal komt halen: tijdens het etentje dringt hij binnen, slaat schoonvader op zijn neus en dwingt de dochter zich uit te kleden. Uiteindelijk lukt het Henry en zijn zoon om de indringer van de trap te gooien; hij krijgt daardoor hersenletsel en moet worden geopereerd. Door wie? Juist.Hoe is het om te leven aan het begin van de eenentwintigste eeuw, in een stad als Londen? Volgens McEwan bestaat dat gevoel uit de details: operaties, squash, koken, alles wordt met veel bijna specialistische omhaal beschreven. Dat is af en toe eenvoudigweg een beetje saai, maar dat deert de schrijver geloof ik niet.E…