De moderne moord
{p} Connie Palmen. Iets wat niet bloeden kan. Over moord en roem, echt en onecht. Stichting Maand van de Filosofie, 2004.
Bijna alle Nederlandse schrijvers schrijven romans. Dat is ook op de een of andere manier het genre met het meeste aanzien. Maar volgens mij zouden sommige schrijvers zich veel beter aan andere genres kunnen wijden. Het genre van Connie Palmen is bijvoorbeeld het autobiografische essay, wat mij betreft: van haar romans houd ik niet zo, maar dit boekje vind ik prachtig.
Palmen probeert te komen tot een 'filosofie van de moderne moord': wat bewoog de moordenaars op P. Fortuyn, J. Lennon en Versace, en haar eigen Duitse fan die haar bekende dat hij haar eigenlijk ook zou willen vermoorden? Volgens haar konden ze werkelijkheid en imago niet goed door elkaar halen: het beroemde object van de onverdeelde aandacht van de moordenaar was alleen een symbool, geen mens van vlees en bloed. Een fan moet normaal gesproken accepteren dat de relatie met het idool eenrichtingsverkeer is; een moordenaar kan dit niet accepteren.
Er zitten wel allerlei losse draadjes in het betoog en de stijl is ook niet verbluffend, maar toch is het een goed boekje, vol aardige gedachten. Het zet ook wel aan het denken. Ik bedacht zelf bijvoorbeeld dat de focus van Palmen wel erg bij de roem ligt (maar dat is dan ook geloof ik een obsessie van haar) en bij het feit dat nu juist 'beroemde' mensen worden gezien als 'iets wat niet bloeden kwam'. Maar volgens mij ziet iedereen bijna al zijn medeburgers als 'decor' van het leven, niet als echte mensen. In ieder geval in de stad: als je iedere mens die je ontmoet zou zien als een mens die je ontmoet, werd je gek. Toch gaan veel mensen hierin wel heel ver: je laat ze passeren, houdt de deur voor ze open, en ze kijken je niet eens aan. Maar misschien is dat dan wel weer mijn obsessie, vooral na vannacht (om vier uur werd ik wakker omdat iemand aan de deur stond te morrelen, toen ik naar hem riep dat hij op moest donderen, wees hij me erop dat ik dat ook 'netjes kon vragen' -- en ik ben niet eens beroemd!)
Bijna alle Nederlandse schrijvers schrijven romans. Dat is ook op de een of andere manier het genre met het meeste aanzien. Maar volgens mij zouden sommige schrijvers zich veel beter aan andere genres kunnen wijden. Het genre van Connie Palmen is bijvoorbeeld het autobiografische essay, wat mij betreft: van haar romans houd ik niet zo, maar dit boekje vind ik prachtig.
Palmen probeert te komen tot een 'filosofie van de moderne moord': wat bewoog de moordenaars op P. Fortuyn, J. Lennon en Versace, en haar eigen Duitse fan die haar bekende dat hij haar eigenlijk ook zou willen vermoorden? Volgens haar konden ze werkelijkheid en imago niet goed door elkaar halen: het beroemde object van de onverdeelde aandacht van de moordenaar was alleen een symbool, geen mens van vlees en bloed. Een fan moet normaal gesproken accepteren dat de relatie met het idool eenrichtingsverkeer is; een moordenaar kan dit niet accepteren.
Er zitten wel allerlei losse draadjes in het betoog en de stijl is ook niet verbluffend, maar toch is het een goed boekje, vol aardige gedachten. Het zet ook wel aan het denken. Ik bedacht zelf bijvoorbeeld dat de focus van Palmen wel erg bij de roem ligt (maar dat is dan ook geloof ik een obsessie van haar) en bij het feit dat nu juist 'beroemde' mensen worden gezien als 'iets wat niet bloeden kwam'. Maar volgens mij ziet iedereen bijna al zijn medeburgers als 'decor' van het leven, niet als echte mensen. In ieder geval in de stad: als je iedere mens die je ontmoet zou zien als een mens die je ontmoet, werd je gek. Toch gaan veel mensen hierin wel heel ver: je laat ze passeren, houdt de deur voor ze open, en ze kijken je niet eens aan. Maar misschien is dat dan wel weer mijn obsessie, vooral na vannacht (om vier uur werd ik wakker omdat iemand aan de deur stond te morrelen, toen ik naar hem riep dat hij op moest donderen, wees hij me erop dat ik dat ook 'netjes kon vragen' -- en ik ben niet eens beroemd!)
Reacties