This doesn't prove anything

{p} Mark Haddon. The curious incident of the dog in the night-time. New York: Vintage, 2004 (2003).

Ik herinner me dat er klachten waren over Rain man: de autistische man in die film is een idiot die wel heel erg savant is; zowat elke gave die een autist eventueel zou kunnen hebben, heeft Dustin Hoffman. Misschien hebben mensen die kritiek ook wel op dit boek, want de Christopher die het verhaal hier vertelt is een wiskundegenie én kan goed tekenen, en ook nog eens hoofdrekenen, en zo meer. Toch vervalt dit bezwaar onmiddellijk, want dit boek is nu eenmaal een prachtig verhaal over een bijzondere jongen. En bijzonder ben je niet zomaar.

Sommige dingen zijn heel knap gedaan: hoe kan een autist nu ooit een roman schrijven? In een interview vertelt de schrijver dat hij daar lang over moest nadenken, voor hij de truc vond om de jongen een fan van Sherlock Holmes te laten zijn, die nu eenmaal ook zoiets wil vertellen. En heel knap is ook hoe je door de nietbegrijpende ogen van Christopher ook de wanhoop van zijn ouders kunt zien. Maar terwijl je het leest, denk je daar allemaal niet aan, maar laat je je meeslepen door het meeslepende, grappige en humoristische verhaal van een jongen die langzaam achter grotere geheimen komt dan hij eigenlijk aankan en dan een groter avontuur (een reisje van Swindon naar Londen) meemaakt dan hij ooit had willen beleven.

Maar het allermooiste vind ik misschien nog wel de appendix, waarin Christopher zijn antwoord geeft op zijn favoriete wiskundevraagstuk. Tegelijkertijd merk je hoe slim de jongen is, en hoe vreemd: "This can also be shown by means of the following graph (but this doesn't prove anything)."

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.