Posts

Posts uit mei, 2005 tonen

William Boyd. Stars and bars. London: Penguin, 1985 (1984).

Op de voorkant van het boek staat het Empire State Building, maar dat klopt niet: slechts een klein deel speelt zich in New York af. Het grootste deel van het verhaal verkeert de Britse hoofdpersoon, Henderson Dores, in het zuiden van Amerika, temidden van allerlei idioten, die hij moet tolereren omdat hij een verzameling impressionistische schilderijen wil veilen voor zijn veilinghuis. Hij verkeert er met de veertienjarige dochter van zijn ex-vrouw, met wie hij nu ook weer wil trouwen, omdat hij beseft dat hij nooit gelukkiger was dan toen hij met haar getrouwd was. Ondertussen heeft hij ook nog een affaire met Irene, die hij eigenlijk mee had willen nemen op reis. Hij werd met de dochter opgescheept omdat hij tegen zijn ex-vrouw had gezegd dat hij naar Washington ging, om een smoes te hebben, en de dochter moest ook net naar Washington, dus die kon hij mooi nemen. Dit is het soort verwikkelingen waar het boek vol van staat. Waar Jakob Heim in Amerika niets heeft meegemaakt , buitelen

Jakob Hein. Formen menschlichen Zusammenlebens. München: Piper, 2005 (2003).

Jakob Heins boek Mein erstes T-shirt vond ik heel grappig . Volgens de omslag van dit boek zou het gaan over een reis door Amerika die de schrijver niet zo lang geleden gemaakt had. De allereerste bladzijde van het boek is heel goed geschreven. Het viel allemaal enorm tegen. In de eerste plaats liegt het omslag: dit gaat helemaal niet om een reis die him recentelijk heeft gemaakt, maar om een van ongeveer vijftien jaar geleden, toen de schrijver ongeveer negentien was. Hij is toen een jaar in de VS geweest. Waarom hij herinneringen aan die periode moet ophalen, is onduidelijk, want hij heeft er maar weinig meegemaakt: hij is een paar maanden in New York geweest, een paar maanden in Calefornië, en ook nog her en der in wat andere steden. Daar heeft hij bij een aantal mensen gelogeerd, en soms had hij er een baantje. Waarom dat allemaal bijzonder genoeg is om na al die jaren nog eens op te rakelen, snap ik niet. En zo grappig als Mein erstes T-shirt wordt het in ieder geval nooit. Jam

Panos Karnezis. The Maze. London: Vintage, 2005 (2004).

Het Franse tijdschrift (en website) Lire had niet zo lang geleden een lijstje met jonge Europese auteurs die de toekomst van de romankunst in Europa zouden vertegenwoordigen. Uit dat lijstje koos ik Panos Karnezis , een Griekse jongeling — haha, hij is in hetzelfde jaar geboren als ik — die in Londen woont en in het Engels schrijft. En wat voor Engels! Hij lijkt potdorie Joseph Conrad wel. Net als veel immigrantenschrijvers heeft hij een enorm bloemrijke stijl, vol met woorden die je moet opzoeken in je woordenboek, maar in dit geval leidt dat in het geheel niet af van het verhaal. En het verhaal is prachtig, hartverscheurend. Een leger Grieken dat er na de Eerste Wereldoorlog opuit is gestuurd om ervoor te zorgen dat Asia Minor weer in Griekse handen kwam, zwerft na in 1922 jammerlijk verslagen te zijn, een tijdje door de woestijn tot het in een dorpje terechtkomt dat tot dan toe van de oorlog verschoond is gebleven. Zowel in het leger als in het dorpje vinden we opmerkelijke figure

Brian Greene. The Fabric of the Cosmos. London: Penguin, 2005 (2004).

"The new Hawking, only better" staat er op gezag van The Times op de cover van dit boek. Dat ben ik dan helemaal met die krant eens, maar dat komt ook wel doordat Hawking een heel slechte schrijver is: geen enkel boek van die man heb ik ooit helemaal uit kunnen lezen, terwijl ik de onderwerpen - hoe zit de ruimte in elkaar, waar komt de tijd vandaan - toch heel interessant vind. Brian Greene is een veel betere schrijver, ik heb het idee dat de natuurkunde die hij beschrijft nog veel geavanceerder is dan die van Hawking, maar ik heb er veel minder moeite mee om te snappen wat hij wil zeggen, sterker nog, ik schiet door zijn boek heen. Maar nu ik dat allemaal gezegd heb, moet ik er meteen bijvertellen dat ik The Fabric of the Cosmos veel minder goed vond dan Greenes eerste boek, The Elegant Universe dat ik vorig jaar las . Nu kon Greene daar ook moeilijk nog overheen gaan. Dit boek is meer een soort schil die om The Elegant Universe heen gelegd wordt: er wordt meer uitgelegd

Erik Jan Harmens. Underperformer. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar, 2005.

Achterin deze dichtbundel staat een 'Verantwoording' die tot mijn verbazing begint met de woorden 'Enkele gedichten verschenen eerder in de tijdschriften...'. Dat had ik nou nooit gedacht, dat je uit deze bundel enkele gedichten zou kunnen halen. Underperformer maakt namelijk veel meer de indruk van één lang gedicht te zijn, over, eh, tja... over een underperformer? Nee, veel meer over de taal, de taal van vandaag de dag: ik vond mijn eigen taal uit en haalde alle woorden door verving de drum van mijn laserprinter en drukte een eindeloze hoeveelheid appelkruimeltaartrecepten af Het gaat natuurlijk boven alles om dat woord appelkruimeltaartrecepten : drie hoeraatjes daarvoor, zoals ook voor de volgende strofe uit datzelfde gedicht: mijn buismaag die alleen nog koude pap verdraagt en mijn hoofd dat hunkert naar kip alle mensen die ik fusilleerde met de hunkering van een man met een buismaag naar kip En nog veel meer hoeraatjes voor alle andere strofen en regels in deze