Cyrille Offermans. Midden in het onbewoonbare. Amsterdam, Arbeiderspers, 2020.

 

Midden in het onbewoonbare is een deel in de reeks Privé-domein van De Arbeiderspers die geen deel van de reeks Privé-domein mag heten. Het boek is verschenen bij De Arbeiderspers, de vormgeving is hetzelfde, in het boek zelf zegt Cyrille Offermans dat hij het aan de uitgever heeft aangeboden voor de reeks, maar de reeks wordt nergens genoemd. Toch wordt ook nergens uitgelegd waarom niet.

Hoe dan ook is Midden in het onbewoonbare een dagboek over het jaar 2019. Een dagboek waarin geen data worden gebruikt, alleen maandaanduidingen (een maandboek) en waarin het vooral gaat over dingen die Offermans observeert in de kunst, in de literatuur, in het nieuws en veel minder in wat hem in het persoonlijk leven overkomt. Maar toch ook duidelijk een dagboek.

Offermans is een klassieke continentaal-Europese intellectueel – als het om literatuur gaat schrijft hij vooral over de Franse en al iets minder over de Duitse, nog minder over de Nederlandse en niet over de Engelse. Hij lijkt ook alles van papier te noemen – het internet gebruikt hij om af en toe iets op te zoeken of om een fotootje te sturen naar zijn vrouw als die in Amsterdam verkeert, maar je krijgt niet de indruk dat hij er weleens wat leest. Toch is zo'n boek als Midden in het onbewoonbare natuurlijk eigenlijk een weblog – en zou het als zodanig misschien wel meer lezers trekken – iedere dag een stukje, waarin je kunt meeleven. Nu het achteraf verschijnt, een dagboek uit 2019, dus over precorona, midden tijdens de tweede golf, is het meteen onwerkelijker. Dat wordt eigenlijk nog versterkt doordat Offermans er achteraf een stuk over de Decamerone in heeft gevlochten. 

Het boek is ook erg gericht op Offermans oordeel. Hij zegt ergens uit te zien naar het volgend jaar als hij weer 'zomaar' kan lezen, maar in ieder geval lijkt hij zich bij ieder boek dat hij in 2019 las, iedere voor- of tentoonstelling vooral te hebben afgevraagd wat hij er eigenlijk van vond. Waarom houdt hij niet van het toneelstuk van Pfeijffer of de roman van Houellebecq en anderen wel? Dat is natuurlijk eigenlijk een vreemde reden om voortdurend te lezen, je smaak toetsen aan anderen. Het laat zien dat Midden in het onbewoonbare geen echt dagboek is, maar veel openbaarder. Een weblog dus, maar dan uitgegeven of het een deel is van de reeks Privé-domein.