las!

{P} Brian Greene, The Elegant Universe. Superstrings, Hidden Dimensions, and the Quest for the Ultimate Theory . Vintage, 2000 (1999). Dit is misschien wel het beste populair-wetenschappelijke boek dat ik ooit las. Nog nooit begreep ik de relativiteitstheorie zo goed als nu ik de eerste hoofdstukken gelezen heb; en de volgende hoofdstukken maakten ook de quantummechanica en zelfs die snarentheorie een stuk begrijpelijker. De laatste hoofdstukken gaan over de laatste ontwikkelingen, en maken enthousiast voor het fundamentele wetenschappelijke onderzoek, op de rand van wiskunde en empirie. Wat maakt het boek zo goed? In de eerste plaats werkt de schrijver heel veel met metaforen. Die hebben weinig te maken met het dagelijks leven -- een belangrijk beeld is bijvoorbeeld dat van een mier dat over een bijna eindeloos lange waslijn wandelt. Toch werken die metaforen in ieder geval bij mij heel inzichtelijk, vreemd is dat: door iets onbekends te vergelijken met iets anders onbekends, krijg je

{p} William Shakespeare. Othello . Vertaald en van commentaar voorzien door Hafid Bouazza. Amsterdam, Prometheus, 2003. Dit is heel duidelijk de Othello van één persoon, van H. Bouazza. Hij heeft de tekst vertaald en gelardeerd met extra verwijzingen naar de Arabische cultuur van Othello, en her en der wat klassieke Arabische gedichten ingevoegd. Nou goed, daarvan zou je nog kunnen zeggen dat het een bepaald aspect van dit stuk wat meer belicht, en het stuk wat meer laat gaan over de multiculturele maatschappij. Maar tegelijkertijd is de vertaling een essay over de opera Otello van Verdi; regelmatig wordt naar dit stuk verwezen in voetnoten, maar ik zie niet dat dit iets te maken heeft met de Arabische cultuur. Ook staat ergens, op niets af, ineens een verwijzing naar een stripverhaal ( Lucky Luke ). Als dit allemaal ingebed zou zijn in nog veel meer verwijzingen naar van alles en nog wat, zou het een encyclopedie zijn. Maar bij het bovenstaande blijft het zo'n beetje. Ik vind da

{r} Ja, Het Bureau . Als hoorspel. Misschien heeft het verhaal op deze manier zowaar zijn perfecte vorm gevonden: hoewel Maarten de hoofdpersoon is en blijft, wordt er op deze manier wel iets meer afstand tot dit mannetje gecreëerd en dat maakt de zaak er wat dragelijker op, je voelt niet zo dat je de hele tijd geacht wordt uitgerekend met hem te sympathiseren. Bovendien proberen ze het 'tijdsbeeld' in geluiden te vangen, en dat is aardig. Meneer Beerta vinden sommige bezoekers van de website overdreven geaffecteerd, maar ik vind hem wel fraai. Af en toe is het wel een echt hoorspel, dat is jammer. Op een bepaald moment in de eerste vijf afleveringen moet Maarten een Brief tiepen. Je hoort hem die brief voorlezen en ondertussen hoor je een tikmachine, maar die gaat heel langzaam: tiep... tiep... tiep. Als de hele brief is voorgelezen, kan de machine alleen nog maar de aanhef getikt hebben. Hoe zit dat? vraagt deze luisteraar zich dan af.

{p} Connie Palmen. Iets wat niet bloeden kan. Over moord en roem, echt en onecht . Stichting Maand van de Filosofie, 2004. Bijna alle Nederlandse schrijvers schrijven romans. Dat is ook op de een of andere manier het genre met het meeste aanzien. Maar volgens mij zouden sommige schrijvers zich veel beter aan andere genres kunnen wijden. Het genre van Connie Palmen is bijvoorbeeld het autobiografische essay, wat mij betreft: van haar romans houd ik niet zo, maar dit boekje vind ik prachtig. Palmen probeert te komen tot een 'filosofie van de moderne moord': wat bewoog de moordenaars op P. Fortuyn, J. Lennon en Versace, en haar eigen Duitse fan die haar bekende dat hij haar eigenlijk ook zou willen vermoorden? Volgens haar konden ze werkelijkheid en imago niet goed door elkaar halen: het beroemde object van de onverdeelde aandacht van de moordenaar was alleen een symbool, geen mens van vlees en bloed. Een fan moet normaal gesproken accepteren dat de relatie met het idool eenric