Philip Roth. Everyman. Londen: John Cape, 2006.
"Here, where men sit and hear each other groan; / Where palsy shakes a few, sad, last grey hairs; / Where youth grows pale, and spectre-thin, and dies; / Where but to think is to be full of sorrow ...' Wie zo'n sterk citaat van John Keats als motto van zijn boek durft te gebruiken, moet wel durven, als hij daarna ook nog een heel boek wil schrijven over oude lichamen. Want dat is Everyman : een boek over een oud lichaam, dat uit elkaar valt, dat misschien nog verlangt, dat toebehoort aan een man die in zijn leven enkele onvergeeflijke fouten heeft gemaakt -- tweemaal een vrouw met kinderen achter heeft gelaten -- en dat dan ook nog als een machine, als een lichaam, zonder het echt te willen . Een enorm melancholisch klein boek, ik heb eigenlijk zelden een boek gelezen dat zo duidelijk de ellende uiteenzet van het feit dat de mens, iedere mens, uiteindelijk een lichaam is dat sterft. Met een prachtig slot, een conversatie met een grafdelver die nauwgezet uiteenzet hoe hij d