las!

Vertaling: Tinke Davids Een loflied op het lezen schrijven, is dat niet wat al te gemakkelijk? Zo'n dik en mooi uitgegeven boek, dat gaat natuurlijk alleen gelezen worden door lezers. En inderdaad. Op dit boek valt wel het een en ander aan te merken. De vertaling heeft bijvoorbeeld wat rare tics, zoals van letterlijk iedere boektitel de vertaling geven, zodat we lezen over Peyton Place (Peyton Place) , terwijl er elders stukjes Engels, Frans en Duits onvertaald blijven. De schrijver, Alberto Manguel, is een beetje een vreemde snuiter die vooral in het begin wel heel erg veel over zichzelf praat. En hoewel het boek in 2006 is uitgegeven, wordt er niet of nauwelijks gepraat over e-books of over audioboeken. En goed, die e-books zijn misschien een beetje een moderne vinding (hoewel het Project Gutenberg al tientallen jaren lang gratis edities van boeken digitaliseert), maar die audioboeken, daar had toch heel goed iets over kunnen worden gezegd in het hoofdstuk over voorlezen. En toc

De hoofdpersoon van Jan Weilers succesvolle roman Maria, ihm schmeckt's nicht is getrouwd met een vrouw van wie de vader uit Molise komt. Ik heb persoonlijke redenen waarom ik zo'n boek graag lees — in het afgelopen half jaar ben ik regelmatig te gast ben geweest in Abruzzo, de regio die in het noorden aan Molise grenst. Ik lees niet vaak om mezelf te herkennen in een boek, maar soms is het prettig om verhalen te horen die lijken op je eigen belevenissen. Verhalen over het kerstfeest dat gevuld wordt met kaartspelletjes waarbij alleen centen worden ingezet en niet te vergeten tombola! Verhalen over hoe om te gaan met de eindeloze borden voedsel die maar worden opgeschept (en als je echt niet meer weet waar je het laten moet wordt er geroepen: Maria, hij lust het niet! . Verhalen over hoe je als je iets verkeerd zegt, je altijd net een obsceen woord blijkt te zeggen. Er moeten nog andere redenen zijn om dit boek te lezen, want het was in Duitsland een paar jaar geleden een war

Vijf mensen die allemaal aan de rand van de samenleving hebben verkeerd en daar een daad hebben gepleegd die hen op de voorpagina van Bild heeft gebracht — een alcoholist die zich in Bayreuth voor zijn hoofd heeft proberen schieten, een postbode die jarenlang de post die hij niet durfde bezorgen in zijn huis heeft opgespaard, een man die negen jaar met het gemummuiceerde lijk van zijn moeder heeft samengewoond, enz. — worden door een psychiater bijeengebracht in een privé-kliniek. Hij heeft een syndroom ontdekt, dat hij naar zichzelf genoemd, heeft, het Syndroom van Zens. Mensen die niet tegen het grote maatschappelijke onrecht kunnen, dat het ware geluk alleen is voorbehouden aan een kleine groep geprivilegieerde industriëlen leiden aan dat syndroom. Uiteindelijk loopt het uit de hand: de vijf sluiten hun psychiater op en nemen wraak op de onrechtvaardige samenleving. Drachensaat is een keiharde satire, over een samenleving waarin het leven van het individu wordt vermalen tot tv-am

Waarom heeft mijn vader meer dan vijftien jaar na zijn onderwijzersdiploma in de avonduren niets uitgevoerd? Waarom begon hij pas daarna te studeren om diploma's te halen waarmee hij een betere betrekking kon krijgen, terwijl hij eigenlijk al te oud was om nog makkelijk Frans en Duits te kunnen leren? Dat zijn de vragen die Richard Simmillion zich stelt, de held van zes min of meer autobiografische verhalen die Willem Frederik Hermans schreef. Willem Frederik Hermans is de Freudiaan onder de Nederlandse schrijvers, de man die zijn boeken zo wilde schrijven dat ze geheel psychologisch geïnterpreteerd konden worden, voor wie het dus geen toeval was als de hoofdpersoon machteloze liefde én machteloze woede voelt jegens zijn vader. Nooit, nee, nooit, zal ik de jammerklachten vergeten over de erfenis van dertigduizend gulden in staatsobligaties — die twaalf dagen te laat kwamen omdat hij net een huis had gekocht vlak voor zijn vader stierf, en die bovendien niks waard waren, lang niet