Jan Weiler. Maria, ihm schmeckt's nicht. De Hörverlag, 2009 (2003).

Jan Weiler. Maria, ihm schmeckt's nicht De hoofdpersoon van Jan Weilers succesvolle roman Maria, ihm schmeckt's nicht is getrouwd met een vrouw van wie de vader uit Molise komt. Ik heb persoonlijke redenen waarom ik zo'n boek graag lees — in het afgelopen half jaar ben ik regelmatig te gast ben geweest in Abruzzo, de regio die in het noorden aan Molise grenst.

Ik lees niet vaak om mezelf te herkennen in een boek, maar soms is het prettig om verhalen te horen die lijken op je eigen belevenissen. Verhalen over het kerstfeest dat gevuld wordt met kaartspelletjes waarbij alleen centen worden ingezet en niet te vergeten tombola! Verhalen over hoe om te gaan met de eindeloze borden voedsel die maar worden opgeschept (en als je echt niet meer weet waar je het laten moet wordt er geroepen: Maria, hij lust het niet!. Verhalen over hoe je als je iets verkeerd zegt, je altijd net een obsceen woord blijkt te zeggen.

Er moeten nog andere redenen zijn om dit boek te lezen, want het was in Duitsland een paar jaar geleden een ware bestseller en is bovendien vorig jaar verfilmd. Het heeft denk ik voor een deel de charme van het amusante exotische — de noordeling die met ironie kijkt naar de opera die de Italianen in zijn ogen van het leven maken. Weiler schrijft bovendien buitengewoon onderhoudend en snel — en leest bovendien op de luisterversie heel prettig voor, waarbij hij zijn schoonvader de Italiaanse gastarbeider heel goed nadoet.

Want over die schoonvader, Antonio Marcipani ('Andó') gaat het in dit boek. Zijn levensverhaal wordt verteld en zijn filosofieën worden breed uitgemeten. Hij is het waard, want Marcipani is zonder twijfel een kleurrijke figuur, met zijn eigen levenswijsheid, en tegelijkertijd werkt het een beetje vreemd. Waarom Jan ooit met Antonio's dochter heeft willen trouwen kom je eigenlijk niet te weten, over die dochter weet je niets. Ook over Jan leer je eigenlijk niets, hij is een wat onhandige en tegelijkertijd wat ironische figuur, maar wat hem verder beweegt, weet je niet. Antonio's vrouw en Sara's moeder Ursula komt al helemaal niet aan het woord — terwijl het toch interessant zou kunnen zijn om te weten wat een Duitse vrouw die al heel lang met een Italiaan getrouwd is nu nog denkt over al die ontdekkingen die Jan doet.

Ik heb nu twee boeken van Weiler achter elkaar gelezen (het andere was Drachensaat) Ze waren heel verschillend maar ook allebei zeer onderhoudend, al zijn er ook wat manco's (vrouwen zijn er eigenlijk niet in Weilers wereld, en hoewel hij de verhalen van eenlingen boeiend weet te vertellen kan hij niet geloofwaardige echte interactie tussen mensen tot stand brengen). Hij is een echte zomerauteur om onder een olijfboom ergens in Zuid-Italië te lezen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.