las!

  De Nieuwe Bijbelvertaling 2021 moet natuurlijk wel gelezen worden. Het is een prettig leesbare vertaling. Ik besloot om het Nieuwe Testament erin te lezen, dat ik minder goed ken dan het Oude. Om te beginnen het evangelie van Mattheüs waarvan ik een deel in het Duits uit mijn hoofd ken, vanwege Bach, maar grote delen ook niet. Jezus is een onruststoker, in dit evangelie. Het is duidelijk dat hij iemand is die de gevestigde religieuze orde tergt, en alles helemaal anders wil. Wat hij inhoudelijk dan precies allemaal anders wil is niet eens zo makkelijk te zeggen, en toch ook weer wel: hij wil weg van sociale structuren, hij wil dat ieder mens individueel hem volgt, en wel tot in het extreme. Godsdienst is een individuele keuze, niet langer een kwestie van voortbouwen op wat eerdere generaties gebouwd is – hoewel Mattheüs tegelijkertijd de hele tijd naar de profeten verwijst om te bewijzen dat Jezus echt de Messias is.  De individuele keuze moet wel meteen radicaal zijn. Het gaat niet

  Joost Prinsen suggereert, nee, zegt  in zijn inleiding bij deze keuze van beschouwingen van Godfried Bomans dat dit de definitieve selectie van stukken van Godfried Bomans is. Iedereen die zijn taak even serieus zou nemen, zou met de selectie komen. Ik weet niet of dat een grapje is, maar het is in ieder geval onzin. En toch is de keuze van Prinsen een heel goede. Hij heeft gekozen voor de stukken waar Bomans wat minder de pleaser  probeerde uit te hangen, de wat ernstiger stukken, de essays. Het is misschien waar dat je juist daar de stijl beter kunt zien al moet ik toegeven dat ik in zo'n selectie toch ook wel wat van de heel komische stukken zou toevoegen. Maar dat kan natuurlijk niet, want dan zou mijn selectie anders zijn geweest. Maar beter dan zijn stijl was Bomans in zijn psychologisch inzicht. Het fraaiste stuk is dat waar hij de relatie beschrijft tussen de in zijn tijd waanzinnig populaire schrijver Charles Dickens – Bomans was een groot fan van hem – en de veel minder

  Miniapolis  is de overtreffende trap van een road movie. De drie hoofdpersonen, waarvan er twee alleen een achternaam hebben (Wildervanck en Scherpenzeel) en één alleen een voornaam (Jonathan) gaan eerst te voet, dan per fiets en uiteindelijk in een vliegtuigje, dat bestuurd wordt door het enige personage met een voor- én een achternaam, Charlie Quarles. Totdat dit vliegtuigje uit elkaar valt, en de personages allemaal op eigen kracht met onbekende bestemming wegvliegen. Terwijl ze eigenlijk net thuis gekomen zijn. Er is geen schrijver zoals Rob van Essen. Een schrijver die laat zien wat een verhaal vertellen is – alles kan in een verhaal, en toch weer niet. De personages maken allemaal ongelooflijke dingen mee, en ze geloven elkaar dan ook niet of nauwelijks als ze die ongelooflijke dingen aan elkaar vertellen. Wat de ander vertelt kan niet waar zijn, terwijl op de keper beschouwd hun eigen verhaal even ongelooflijk is. Het is meer zo dat de ongelooflijkheid van iemand anders er nie