las!

In een van de stukken in dit boek verklaart Tom Lanoye dat Gerrit Komrij altijd een voorbeeld voor hem is geweest. Verhip. Ik geloof dat ik dat nog nooit had gezien, en misschien ook nooit zou hebben gezien wanneer Lanoye het zelf niet had onthuld. Maar nu hij het zelf had gezegd, zag ik ineens her en der Komrijaanse zinnen: 'Newspeak en satire, ze zijn nooit veraf in Engeland." En ook die titel, en vooral de ondertitel ("Fillipica (polemische replieken)"), klinken die niet ook een beetje als de dode meester? Maar eerlijk gezegd lopen de verschillen toch wel in het oog. Waar Komrij ook in zijn politiek-maatschappelijke stukken toch vooral een krullendraaier was – laten we eerlijk zijn, je leest die stukken toch niet om hun diepe inzicht maar vooral om de geestige manier waarop hij deze of gene te kijk zet –, zijn Lanoyes stukken vaak helemaal niet zo polemisch, maar vaak redelijk doorwrochte beschouwingen. Neem het stuk dat dit weekeinde ook in NRC Handelsbla

"Eindelijk!", roept het omslag van dit boek uit. "Een boek over een cavia die op kantoor werkt!" En zo is het – de cavia's die verzot zijn op nietmachines en ontnieters waren tot nu toe ernstig ondervertegenwoordigd op de vaderlandse boekenmarkt. Het is een goede samenvatting van dit boek, hoewel het over heel wat meer gaat. We leren de kantoorgenoten van de cavia kennen, vier echte kantoortypes (de IT'er op de rand van de burnout, de vrouw die ineens op de afdeling wordt gedumpt van Distributie). De (verwarde) cavia heeft het bovendien eerst het een en ander te stellen met een ex die haar de hele tijd op de hoogte blijft houden van zijn zieleroerselen tot hij ineens met een ander gaat trouwen. En ze (ze is een ze, toch?) ontmoet een medecommunicatiedeskundige, Enzo, die uiteindelijk zijn baan opgeeft om een goulashbus te beginnen, en die haar er uiteindelijk – spoiler alert – toe beweegt met hem door Europa te gaan toeren.  Nee, eigenlijk doet het