las!

Sommige mensen kunnen alles. John Cleese bijvoorbeeld, die slechts een keer in zijn leven Shakespeare heeft gespeeld (geloof ik) en toen meteen maar liet zien wat dat rare stuk The Taming of the Shrew eigenlijk beduidt. Wat je dan ziet: een man heeft twee dochters, de een wordt beschouwd als lieflijk en gehoorzaam, de ander als (te) scherp van tong en opstandig. Dat is bijna de situatie uit King Lear. Dat stuk is een tragedie en dus gaat de held tenonder aan de valse schijn en door te kiezen voor de 'lieve' dochter, terwijl The Taming een komedie is, en de held dus inziet dat het de moeite loont om de rappe van tong te temmen, omdat zij uiteindelijk van goud zal blijken te zijn. Hij zal er vele nachten niet voor moeten slapen en allerlei ellende mee moeten maken alleen maar om haar wil te breken. (In een interessante blog legt Theodora Goss uit dat Petruchio te werk gaat als een valkenier.) Maar uiteindelijk breekt dan haar gouden hartje open, terwijl haar zus veel ongehoorz

Wie zou er een getalenteerde zwarte jongen uit het zuiden willen zijn in de jaren dertig en veertig van de twintigste eeuw? De verteller van dit boek niet — en dan is het jammer dat hij zwart is, en talent heeft, en in de verkeerde tijd geboren is. Hij krijgt een beurs om op een goed liberal arts college te studeren, maar daarvoor moet hij wel eerst op een vernederende manier fysiek knokken met een aantal andere jongens. Hij komt op die school, en wordt met alle egards behandeld, tot hij net een keer teveel zelf een beslissing neemt. Hij komt in New York uiteindelijk terecht bij een communistische groepering omdat hij zo goed kan spreken, maar ook daar wordt hem gaandeweg duidelijk dat het zijn 'broeders' er niet om te doen is dat hij zelf denkt. Teleurgesteld wordt hij 'onzichtbaar' en trekt zich terug in zijn hol onder de grond om dit boek te schrijven. Uit wat ik op internet om dit boek heen gelezen heb, maak ik op dat er heftige discussie is geweest over de vraag o

Ik heb niet veel gesigneerde boeken, maar in zijn nieuwe bundel verhalen Dijkshoorn heeft de auteur wel iets geschreven. Niet dat ik het lezen kan; er staat eerst een datum (10.03.10) en dan staat er Romxx XXAx (misschien: Roman Klaar , maar ik weet het niet helemaal zeker.), en dan de woorden 'nu nog leren koken'). Ik heb dit gesigneerde exemplaar gekregen van de internetboekwinkel Boox.nl omdat ik rechts op deze pagina een link naar hun winkel heb opgenomen. De opdracht is dus niet voor mij bedoeld, ik denk niet dat Nico Dijkshoorn graag wil dat ik leer koken. Dijkshoorn is een schrijver die het vooral moet hebben van zijn tomeloze energie, een draver, iemand die maar voortraast. Af en toe lees ik weleens wat van hem op het internet, en dat doe ik al zijn hele carrière lang, te beginnen met de stukjes die hij schreef bij de eerste serie van Big Brother. Want zijn schelden en tieren over Big Brother, dat is wat hem in eerste instantie beroemd maakte. Ook dat was al die ov

Vertaling: Huub Beurskens, Anneke Brassinga, Tsead Bruinja, e.a.. 'I celebrate myself' is de eerste regel van Walt Whitman's beroemde bundel Leaves of Grass uit 1855, die een paar jaar geleden, toen de bundel inmiddels 150 jaar oud was, in het Nederlands vertaald werd door 22 dichters. 'Ik bejubel mijzelf' is bijvoorbeeld de vertaling van de eerste regel, gemaakt door Anneke Brassinga. Ik bejubel mijzelf? Daaruit blijkt weinig uit de rest van de bundel, dat eerder een viering is van zichzelf, en dan vooral als zichzelf als een van de vele, vele, vele voorbeelden van hoe prachtig en groot en wijds en gevarieerd is. Whitman viert zichzelf, omdat hij leeft en daarmee deel kan hebben aan alles wat er is. Als Brassinga de enige vertaler was geweest, was die eerste regel misschien een reden geweest om het boek snel in een hoek te gooien: hier is iemand aan het woord die iets anders leest dan ik. Maar nu weet je dat er nog 21 kansen zijn, en lees je door. De mooiste vert

Vertaling: Debby Nieberg. Wiskundigen denken dat niet-wiskundigen denken dat wiskunde iets uitermate stoffigs is. Misschien hebben ze daar gelijk in, die wiskundigen. Maar ik denk dat ze zich vergissen als ze denken dat alle niet wiskundigen er zo over denken — zelfs degenen die boeken kopen met een titel als Algebra. Van vectoren tot variabelen . Misschien hoorde ik ook niet helemaal tot de doelgroep van dit boek. De wiskunde die erin wordt uitgelegd is wel een beetje heel erg simpel. En als de auteur wil uitleggen dat het getal π de moeite waard is, zegt hij: "Ik heb het op een T-shirt staan. En regelmatig komen er mensen naar me toe die zeggen dat ik zo'n leuk T-shirt heb." Kijk, daar gaat het wiskundig hart wel ineens een stuk warmer van kloppen. Misschien is het een cultuurverschil? De toon van het boek was wat mij betreft wel erg Amerikaans. Het ziet er trouwens wel mooi en elegant uit, de Nederlandse uitgever heeft zijn best gedaan. Het boek ziet er misschien alle

Vertaling: Mat Schifferstein Bertrand Russell had als jongeman een ambitie: hij wilde de wiskunde, die basis van al onze wetenschappelijke kennis, zelf een echt stevige basis geven in de logica. In de loop van der jaren komt hij er na een jarenlange worsteling en discussie met denkers als Gödel en Wittgenstein achter dat dit niet nodig is. Hij vertelt zijn levensverhaal in een lezing voor een groep pacifisten die willen dat hij Amerika oproept om niet aan de Tweede Wereldoorlog mee te doen. En dat verhaal wordt weer verteld door een team Griekse stripmakers, samen met een vriend van de tekstschrijver, een informaticus. Griekenland, logica en een historisch verhaal over een worsteling — daar heb je zo een stapel onderwerpen te pakken die me interesseren. Ik heb dan ook een heerlijke avond gehad met Logicomix . Zo'n gymnasium-avondje, waarin je wat Griekse letters kunt ontcijferen (Russell schreef zijn dagboek als jongen in die letters, waarbij dan overigens opvalt dat je de letters