las!

De schrijver Marc Poorter heeft zich de afgelopen weken her en der laten op de radio en de tv interviewen. Bovendien weet hij ook via het internet op allerlei manieren reclame voor zich maken, over dit boek dat gaat over zijn belevenissen als Jehova's Getuige. Het boek bestaat uit twee delen, maar de interviews gaan meestal vooral over het eerste, waarin Poorter het leven van een vijftienjarige 'Mario', een nauwelijks verhuld alter ego, die met zijn familie gelooft dat op 1 januari 1975 het Armageddon gaat uitbreken. Dat is ook wel terecht, dat het daarover gaat, want dat eerste deel is een stuk beter dan het tweede, waarin Poorter beschrijft hoe hij uiteindelijk als dertiger breekt met het geloof, nadat een paar 'broeders' hem hebben opgelicht en de andere 'broeders' hem weigeren bij te staan. Dat tweede deel is heel onevenwichtig, alsof Poorter het allemaal nog niet goed heeft verwerkt. De hoofdfiguur, nog altijd een nauwelijks verhuld enz., gedraagt z

De thriller is niet echt mijn genre. Door het opvoeren van de spanning word ik van de weeromstuit almaar afstandelijker, zie steeds meer de schrijver achter zijn computer zitten spelen met mijn onwetendheid als lezer. Waarom heb ik het dan toch gelezen? Omdat ik me herinnerde dat ik van Boyd weleens eerder boeken gelezen had, die me amuseerden – al herinnerde ik me niet dat ik in 2005 schreef dat 'ik niet snel weer een boek van Boyd' ging lezen. Nu ja, echt snél is acht jaar na dato ook weer niet. Ik wist nog wel dat in die boeken van Boyd iemand die alles voor elkaar dacht te hebben altijd binnen korte tijd alles verliest. Dat gebeurt nu ook weer: aan het begin komt een jonge klimatoloog, na een scheiding teruggekeerd uit Amerika naar Londen, door een ongelukkig toeval terecht in het huis van een farmacoloog die net vermoord blijkt te zijn. Hij doet daar een paar stomme dingen waardoor de verdenking over die moord alleen maar op hem kan vallen. Hij duikt daarom onder voor