las!

Vertaling: Rob Gerritsen Een man die net zo oud is als ik, 43, maar die in Milaan woont en een mooie carrière heeft in het bedrijfsleven, zo'n man verliest ineens de vrouw met wie hij al jaren samen is en met wie hij binnenkort al trouwen. Ze sterft in hun vakantiehuis terwijl hij weg is, een andere vrouw redden van de verdrinkingsdood. De man besluit daarop dat hij bij de school van zijn dochtertje zal blijven, iedere dag opnieuw en wat de consequenties ook zijn. Ik heb een paar jaar geleden de film gezien, maar kan me daar weinig van herinneren. En nu ik het boek gelezen heb, vraag ik me af hoe iemand op het idee komt dít te verfilmen en hoe zo'n film er dan uit moet zien. Er is de laatste jaren in mijn perceptie vaak sprake van het onderbewuste - niet speciaal het duistere van Freud, maar toch een ongrijpbare kracht die altijd en overal ons feitelijke handelen bepaalt en waar ons bewustzijn maar een beetje achteraan hobbelt. Kalme chaos lijkt me dé roman over dat moderne on

Vertaling: Rob Hartmans De tijd van Augustus is een van de verbazingwekkendste geweest ooit: de tijd van grote dichters als Vergilius, Ovidius en vooral Horatius, van staatslieden als Julius Caesar, Marcus Antonius en Cleopatra, de tijd dat het Romeinse Rijk militair min of meer zijn 'natuurlijke' omvang bereite, de tijd dat het klassieke Rome werd opgebouwd. Wat was dat voor een man die bijna vijftig jaar aan het hoofd stond van zo'n gigantisch rijk? Volgens Anthony Everitt ontwikkelde hij zich van een wat onbetekende jongen van het platteland onder protectie van Caesar tot een slim en berekenend en opportunistisch politicus en niet heel erg getalenteerd militair tot een over het algemeen wijze en beheerste heerser die alleen op het eind van zijn leven misschien wel erg verbitterd werd. Of dat allemaal klopt weet ik natuurlijk niet. Ik weet niet of er iemand is die het zou kunnen nagaan, maar ik kan het in ieder geval niet. In ieder geval geeft het een mooie achtergrond bi

Vertaling: Mieke de Vos Mieke de Vos heeft niet alles vertaald wat er van Sapfo over is gebleven. Sommige gedichten liet ze onvertaald omdat er te weinig van is overgeleverd. Dat moeten wel echt snippers zijn, als je kijkt naar de meerderheid van de gedichten die De Vos wel vertaald heeft: 51 Ik weet niet wat ik moet doen, mijn gedachten zijn verdeeld... 52 Ik denk niet dat ik de hemel kan omhelzen... 53 Rozenarmige Gratiën, dochters van Zeus, kom hierheen... Ik zie de aantrekkingskracht wel van dat soort fragmenten, dat je erdoor gefascineerd kunt worden door de stem die er van lang geleden klinkt. Maar als ik eerlijk ben, is er te weinig van die rozenarmige dochters over om mij echt te kunnen raken. Tot ik dan een gedicht tegenkom zoals: 94 ... eerlijk, ik wou dat ik dood was, ze huilde toen ze mij moest verlaten en in tranen ze ze me: O, wat is dit erg voor ons, Sapfo, tegen mijn wil ga ik bij je weg. Maar ik gaf haar dit antwoord: Vaarwel, ga gerust en denk aan mij

Arnon Grunberg pakt nogal uit in zijn lof op Kaas aan het einde: een ware tragedie noemt hij deze novelle, die te vergelijken zou zijn met Dostojewski, ook al heeft de hoofdpersoon geen dostojewskiaanse neigingen om iedereen dood te steken of schuimbekkend over de grond te rollen. (Die hoofdpersoon, Laarmans, went overigens voor zijn werkgever wel voor om de zenuwen te hebben om zo een paar maanden vrijaf te krijgen om aan zijn experiment te beginnen; daar wijst Grunberg niet op, maar je zou het als een zeer milde vorm van dostojewskianisme kunnen zien.) Aan het eind van zijn essay, dat achterin mijn uitgave van Kaas is opgenomen, zegt Grunberg zelfs dat hij vermoedt dat die Laarmans in het boek weliswaar kaas verkoopt (volvette Edammer), maar dat dit net zo goed vrouwenvlees zou kunnen zijn. Waar hij (Grunberg) dat vrouwenvlees vandaan haalt, zegt hij er niet bij. Ik zie in Kaas toch niet veel meer dan een novelle over iemand die op middelbare leeftijd het idee in zijn hoofd krijg

Welkom in de wereld van Delphine Lecompte: Binnen wil de oude kruisboogschutter zijn nieuw gereedschap gebruiken, Dus stampen we de wasmachine in elkaar In de keuken vallen de kralen van de oude lampenkap Op mijn lege bord doen ze denken aan hagel in een wit konijn of Smarties in de sneeuw om een buitenaards wezen te lokken Ja, ik zeg wel dat ik u welkom heet in deze wereld waarin het kennelijk als een verduidelijking geldt van een beeld om het te vergelijken met smarties die zijn uitgestrooid om marsmannetjes te 'lokken'. Maar ik maak helemaal geen deel uit van die wereld, waarin de oude kruisboogschieter die hier geïntroduceerd wordt regelmatig opduikt in de rol van een gezel en partner. Ik heb zo'n gezel en partner niet en ik heb nog nooit een wasmachine in elkaar gestampt, of iets gedaan dat daar ook maar in de verste verte op lijkt; met niemand. Je voelt in deze gedichten dat je ergens verkeert aan de onderkant van de samenleving, bij iemand die moet leven tem