William Shakespeare. The Taming of the Shrew. London: BBC, 1980 (1504).

Sommige mensen kunnen alles. John Cleese bijvoorbeeld, die slechts een keer in zijn leven Shakespeare heeft gespeeld (geloof ik) en toen meteen maar liet zien wat dat rare stuk The Taming of the Shrew eigenlijk beduidt.

Wat je dan ziet: een man heeft twee dochters, de een wordt beschouwd als lieflijk en gehoorzaam, de ander als (te) scherp van tong en opstandig. Dat is bijna de situatie uit King Lear. Dat stuk is een tragedie en dus gaat de held tenonder aan de valse schijn en door te kiezen voor de 'lieve' dochter, terwijl The Taming een komedie is, en de held dus inziet dat het de moeite loont om de rappe van tong te temmen, omdat zij uiteindelijk van goud zal blijken te zijn. Hij zal er vele nachten niet voor moeten slapen en allerlei ellende mee moeten maken alleen maar om haar wil te breken. (In een interessante blog legt Theodora Goss uit dat Petruchio te werk gaat als een valkenier.) Maar uiteindelijk breekt dan haar gouden hartje open, terwijl haar zus veel ongehoorzamer blijkt te zijn.

Natuurlijk weerspiegelt dit in zekere zin de man-vrouwverhoudingen uit Shakespeares tijd, maar uiteindelijk gaat het over thema's die niet zoveel met mannen en vrouwen te maken hebben: de eeuwige verschillen tussen binnenkant en buitenkant die voor Shakespeare zo belangrijk waren, maar ook de bittere waarheid dat sommige mensen gaan houden van degene die hen vernedert.