las!

Voor de Aeneis , ooit beschouwd als de bodem onder de Westerse cultuur, wordt niet veel reclame meer gemaakt. Ik herinner me dat mijn leraar Latijn op de middelbare school mij in ieder geval vertelde dat hij dacht dat ik vast veel liever Horatius zou lezen — dat heb ik dan ook uitgebreid gedaan. Ook herinner ik me een stuk van Piet Gerbrandy in de Groene van 1995 waarin hij Vergilius' boek tot 'flutwerk' verklaarde (later ook verschenen in zijn Boeken die ertoe doen . De reden voor die moderne afkeer is ook wel begrijpelijk. De Aeneis is in de eerste plaats heel duidelijk een 'navolging' van de Ilias en de Odyssee, en wij lezen liever de originelen. Zoals een jonge collega die ik zaterdag in de boekwinkel tegenkwam, zei: 'Bij Vergilius moet je de hele tijd denken aan al die verwijzingen van en naar andere boeken, Homeros is directer.' Maar erger is misschien nog wel: de Aeneis is een werk van slaafse propaganda voor de heersende machthebber in Vergilius...

Medea is ooit als een vreemdelinge meegegaan met haar Griekse man Jason naar de Griekse stad Corinthe, maar nu heeft haar man haar verlaten voor een Corinthische prinses. En wat moet je dan nog? Ze is een intelligente vrouw, Medea, en krachtig bovendien — ze beschikt over allerlei toverkrachten. Ooit heeft ze voor Jason twee kinderen gebaard, maar ze windt er geen doekjes om dat ze daar eigenlijk te mannelijk voor is: liever had ze op het slagveld gestreden. Nu schreeuwt ze het uit, want alles is voor niets geweest. Ze besluit actie te ondernemen, Jasons nieuwe vrouw om te brengen, en ook haar kinderen, voor wie ze toch geen toekomst meer ziet. De tegenstrijdige gevoelens van een moeder die haar kinderen vermoordt, de machteloze woede van iemand die alle schepen achter zich verbrand heeft en nu ineens ontdekt dat ze in haar nieuwe huis niet thuis meer is, de verbittering van de vrouw die voor een waarschijnlijk jongere en in ieder geval machtigere ander wordt verlaten: de gevoele...

Hoe beïnvloedbaar is de televisiekijker? In Chart Throb , de nieuwe satire van Ben Elton, kan de televisiemaker het publiek zelfs zo gek krijgen om in prins Charles de nieuwe grote popster van Engeland te zien. Door kandidaten op de juiste manier te kleden, te interviewen en te beoordelen wordt ieder individu in een Idols -achtig programma gemanipuleerd. Hoe beïnvloedbaar is de lezer? Ik lees ieder jaar het nieuwste boek van Ben Elton en vind die boeken altijd onderhoudend. Dat vond ik ook van Chart Throb tot ik halverwege op internet wat recensies begon te lezen. Die waren over het algemeen niet zo positief: men vond bijvoorbeeld dat Elton wat teveel op de automatische piloot was overgegaan en dat zijn stijl wat vlak was. Nadat ik dat gelezen heb, begon ik me ook wat minder te amuseren. Inderdaad is het boek misschien wat te lang en hadden er her en der best wat herhalingen uitgekund. Inderdaad is de satire soms wel wat erg grofmazig, en komt niemand echt tot leven. Calvi...

In de bioscoop is mijn favoriete genre de romantische komedie: een man en een vrouw hebben een grote hekel aan elkaar maar door de omstandigheden worden ze gedwongen met elkaar om te gaan, en zo worden ze verliefd. Pride and prejudice is de oermoeder van dit genre, en geldt bovendien nog steeds als een van de populairste Britse boeken aller tijden: een verkiezing van de BBC wees dit boek onlangs aan als ' het boek waarzonder de natie niet kan leven ', voor Lord of the Rings en de bijbel. Ook bij het project Gutenberg hoort de gratis elektronische versie tot de populairste titels. Nou, al die miljoenen lezers hebben inderdaad geen ongelijk: wat een charmant, wat een onderhoudend boek is Pride and prejudice ! Onwillekeurig vergeleek ik het boek tijdens het lezen met Le Rouge et le Noir , dat ik niet zo lang geleden las. Stendhals boek verscheen zeventien jaar na dat van Austen, en allebei de boeken gaan over liefdesrelaties over de barrières van klasseverschillen heen. Toch k...