las!

Toen ik een paar maanden geleden Mrs. Dalloway las, was ik verbaasd — ik had altijd gedacht dat de boeken van Woolf te experimenteel waren om ze ook echt mooi te vinden. Nu heb ik die ervaring nog een keer gehad, want ik dacht dat To the Lighthouse dan toch veel ingewikkelder moest zijn dan Woolfs eerdere roman. Misschien is dat ook wel zo, maar Virginia Woolf heeft me nu toch wel voorgoed gewonnen. Nog nooit heb ik zo'n prachtige beschrijving gezien van een diner waarbij het gesprek gaat over politiek en kunst, maar iedereen ondertussen zijn eigen onuitgesproken dingen denkt, vooral over de andere gesprekspartners. Nog nooit heb ik zo mooi beschreven gezien wat het betekent om iemand te missen. En de mooiste scene: die waarin meneer Ramsay, de weduwnaar, de kunstenares Lilie benadert, omdat hij eigenlijk maar een ding wil — sympathie — maar die dan niet kan krijgen, tot ze ineens over het strikken van schoenen beginnen te praten. Ik hoorde laatst een discussie ove...

Ik moet dit boek ooit eerder gelezen hebben, ik weet dat ik het exemplaar dat ik heb ooit nieuw gekocht had, en het was duidelijk gelezen toen ik het uit de kast haalde. Ik meende me ook te herinneren dat ik het een jaar of zes geleden las. Maar als dat zo is, hoe kan het dan dat het indertijd geen verpletterende indruk op me heeft gemaakt? Want dat heeft het boek nu met me gedaan. Want alles aan Madame Bovary is zoals ik het wilde. Het is in een prachtige taal geschreven, het is soms woedend en soms teder, soms hatelijk en soms treurig, soms grappig en soms hartverscheurend. Het laat kleine mensen zien, die ieder op hun eigen manier willen ontsnappen aan hun kleinheid, die napraten wat ze in een boekje hebben gelezen, en die niet vrij kunnen worden. Prachtig zijn de scenes van het al dan niet bewuste onbegrip: Emma die naar Bournisien gaat om haar hart uit te storten, maar de priester praat alleen maar over onbenulligheden. Prachtig is de harteloosheid van de mensen: terwijl Emma li...

De eerste held uit de wereldliteratuur was soms enorm bang; bijvoorbeeld als hij oog in oog stond met een monster. De eerste held uit de wereldliteratuur was soms ook nogal dom: met pijn en moeite haalt hij ergens een kruid vandaan waardoor hij jong kan blijven, en dan legt hij het zomaar ergens neer zodat een slang het kan stelen. De eerste held uit de wereldliteratuur was openlijk homoseksueel en mocht graag hand in hand lopen met zijn vriend. Verhalen van bijna vierduizend jaar geleden zou bijna moeilijk te begrijpen moeten zijn. Er gebeuren ook wel vreemde dingen in dit verhaal, maar alles bij elkaar is het vooral een ontroerende klacht over de dood, en tegelijk een ode aan het leven. Misschien komt dat door de 'nieuwe versie' die de Amerikaanse dichter Stephen Mitchell maakte -- nieuwe versie omdat hij is samengesteld op basis van bestaande vertalingen, niet op basis van het origineel, en dus geen vertaling mag heten. Die vertaling is prachtig, modern en dichterlijk. Hij w...

Het is alweer meer dan drie jaar geleden dat ik me voornam om eens een boek van Charles Dickens te lezen en nu heb ik dat dan eindelijk gedaan: Great Expectations , het verhaal van de arme Pip die onverwacht rijk wordt door een geheime weldoener, en er dan tot zijn schrik achterkomt dat die weldoener een galeiboef was. Het heeft me nogal wat tijd gekost, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik deze maanden minder aan het lezen was. Want Charles Dickes was een vakman, en zijn boek heeft alles wat het hebben moet: liefde, spanning, bespiegeling, observaties van menselijk gedrag en mooie zinnen. Ik heb Great Expectations overal mee naar toegenomen: mijn exemplaar heeft Parijs gezien en Grimma en nog allerlei andere plaatsen tussendoor, en er overal stukjes in gelezen. Veel van die stukjes zijn mooie stukjes, en Dickens' kracht ligt vooral in zijn karakters. Wemmick zal ik (hopelijk) nooit meer vergeten — de kantoorbediende van het kantoor van meneer Jaggers, Pips zaakwaarne...