las!

Het nadeel van grote eerlijkheid is dat mensen je leren kennen. En dat ze je dan mogelijk onsympathiek gaan vinden.  Ik geloof dat ik dat nu met Femke Halsema heb, dat ik haar minder sympathiek ben gaan vinden. Althans, ik waardeer zeer dat ze eerlijk is, ik geloof  ook dat ze eerlijk is in dit boek, en dat ze oprecht is geweest in haar politieke werk. En ze lijkt me slim. Maar ze lijkt me niet sympathiek. Het valt bijvoorbeeld op dat ze over collega's weinig aardigs te melden heeft, vooral niet als ze horen bij andere politieke partijen en al helemaal niet als ze van andere linkse partijen zijn. De twee SP'ers die ze noemt, Jan Marijnissen en Agnes Kant, moest ze zozeer haten dat je iedere keer als je de letters SP leest, weet: nu gaat er iets minachtends komen. En voor de PvdA is het niet veel beter: Wouter Bos en Job Cohen neemt ze wat serieuzer, maar aardig vindt ze ze niet. De enige politicus van een andere partij die ze wel aardig vindt, met wie ze sms'jes uitwisselt ...

Op een bepaald moment krijgt Oscar Kadoke, de hoofdpersoon van de nieuwe roman van Arnon Grunberg, een dode kever als cadeautje van een patiente. Wanneer hij thuis komt met het curieuze cadeau, gooit zijn moeder, die niks van dieren in huis moet hebben, die kever snel de tuin in. Moedervlekken is een roman over verandering, een soort Metamorphoses van de 21e eeuw, een boek waarin de hele tijd iedereen van gedaante veranderd. Kadokes vader wordt zijn moeder en vraagt als die moeder uiteindelijk dat Kadoke zelf van zoon jn vader verandert. De patiënten uit Kadokes psychiatrische nachtdienst blijken allemaal anders te zijn dan ze zich voordoen: de stabiele man blijkt een zelfmoordenaar, de automutilante wil uiteindelijk Kadokes geliefde zijn.  Met al die veranderingen in de familiale sfeer kan iedere lezer natuurlijk bij het woord kever alleen maar denken aan Gregor Samsom. Maar waar in Kafka's verhaal de familie zich aanvankelijk nog wel enige zorgen maakt, kijkt in Grunbergs boek ...