las!

Er is een, overwegend Amerikaans, genre nonfictieboek: een schrijver gaat een jaar lang iets raars doen. Hij wordt bijvoorbeeld professioneel scrabbelaar, hij begint als een gek zijn geheugen te oefenen, hij gaat alle regels uit de bijbel letterlijk navolgen. (Alle drie deze boeken heb ik gelezen.) If oceans were ink,  dat eind vorig jaar in allerlei lijstjes van de bete non-fictieboeken stond, hoort ook bij dit genre. Een vrij prototypische Amerikaanse liberal  vrouw gaat een jaar lang met een sheikh  in Oxford in Engeland de Koran bestuderen. Wat bij het genre hoort is dat je dan natuurlijk een beetje verandert. De scrabbelaar en de geheugenkunstenaar worden een soort kampioenen, de man van de bijbelregels ontdekt zijn joodse zelf. Dus ontdekt Carla Power dat er toch ook heus een heleboel spiritueels zit in de Koran. Het is natuurlijk te prijzen in een tijd waarin er zo overspannen over de islam wordt gedaan dat iemand zich er eens in verdiept. Mij is in ieder gev...

Ik heb een kenner van Het Bureau  tegen wil en dank. Ik had ooit deel 1 gelezen; dat vond ik wel aardig, maar ik ben de andere delen pas later gaan lezen, toen ik bij het Meertens Instituut kwam werken. Nog niet alle delen waren op dat moment overigens verschenen, dus ik heb het verschijnen van de laatste delen nog van nabij gevolgd. Ik heb de boeken ook nog eens herlezen en bovendien heb ik het hoorspel (met alle dialogen) dat naar het boek gemaakt is ook tweemaal gehoord, zodat Maarten Koning in mijn hoofd klinkt als Krijn ter Braak. Bij nader inzien  was bovendien om onnaspeurlijke redenen een van de eerste Nederlandse romans die ik ook las: de schoolbibliotheek had de twee delen staan en het leek me interessant. Ik heb het als zestienjarige van voor naar achter gelezen en herinner me het sinds die tijd als een boek waar ruim duizend bladzijden lang iemand op de even pagina's een sigaret aansteekt en op de oneven pagina's tegen iemand anders zegt: Jij bent een epigoon van...