Margaret Atwood. The Blind Assassin.

Margaret Atwood. The Blind Assassin. London: Virago, 2004 (2000).

Voor de grap gebruik ik weleens de volgende definitie van een 'vrouwenboek': een boek waarin het belangrijk is dat de hoofdpersoon een zus heeft. Relaties zijn belangrijk in zulke boeken, en familierelaties en relaties tussen vrouwen al helemaal. Het is een beetje een flauw grapje aan de ene kant, maar aan de andere kant passen een heleboel vrouwenboeken erin.

The Blind Assassin past in deze definitie, en is het ook door een vrouw geschreven, maar is het op andere manieren toch ook weer niet een echt vrouwenboek — ik bedoel natuurlijk eigenlijk vooral het soort boek dat door een kook- en leesclubje gelezen wordt en daarna besproken voor de gezelligheid. Je kunt je bijvoorbeeld met de hoofdpersoon niet gemakkelijk identificeren, die is daarvoor te openhartig over al haar onaangenaamheden. Bovendien is de structuur van het verhaal nogal ingewikkeld. Er is in dit boek The Blind Assassin een groot deel van de tekst opgenomen van de roman die een van de zussen publiceerde, en die ook The Blind Assassin heet. In dat verhaal vertelt een man aan een vrouw een science-fictionverhaal over een blinde huurmoordenaar (die op zijn beurt om bepaalde redenen zijn best doet om raadseltjes te kunnen vertellen). Daar komt dan ook nog eens bij dat science fiction nu niet meteen iets is dat je met vrouwenboeken associeert, en het is dan ook niet zo gek dat er op boekgrrls over die hoofdstukken wordt geklaagd.

In sommige opzichten ben ik ook een beetje een vrouw. Het verhaal is af en toe wel een beetje erg geconstrueerd. Er zit heel erg duidelijk een plot in die de spanning erin moet houden. Je wordt als lezer geacht je door de zeshonderd bladzijden heen te slepen omdat je wil weten hoe dat verder gaat. Ik houd niet zo van dat soort spanning. Toch heb ik het wel helemaal uitgelezen, al was dat voor een deel ook wel omdat ik zo'n boek nu ook wel eens wilde uitlezen. Het interessantst vond ik de relatie tussen de twee zusters, die allebei op eigen wijze iets onbegrijpelijks hebben en houden. Dat vind ik mooi. Een kook- en leesclubje lijkt me trouwens best gezellig. Ik wou dat ik er in een zat.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.