Henry James. The Portrait of a Lady. London: Everyman's Library, 1991.

Bij bevallingen schijnt het hormonaal zo te werken dat de vrouw snel na de geboorte alle pijn vergeten is, en zich alleen nog het geluk herinnert van het kindje dat in haar armen lag. Misschien is datzelfde effect er verantwoordelijk voor dat The Portrait of a Lady van Henry James allerwegen als een belangrijk boek wordt beschouwd. De laatste honderd bladzijden zijn weergaloos mooi, vooral de ruzie die Isabel eindelijk met haar echtgenoot heeft is meesterlijk, net als het gesprek dat ze onmiddellijk daarna met haar schoonzus voert, en waarin deze onthult wat het geheim van die man eigenlijk is -- dat zijn kind van degene is die zogenaamd alleen een vriendin is.

Maar ik vind dat je dan toch eigenlijk niet mag vergeten dat de eerste driehonderd pagina's een enorme worsteling opleveren met een vreselijk opdringerige alwetende verteller -- die steeds weer laten weten dat hij er is, maar het verhaal niet echt op gang weet te krijgen -- en dat ik ook in de tweehonderd pagina's na die eerste nog af en toe even iets anders moest gaan doen om me niet helemaal te vervelen.

Merkwaardig is dat, dit boek zou een meesterwerk zijn als het 250 pagina's zou tellen. Je hebt ook het gevoel dat James gaandeweg pas echt leert schrijven. Dat betekent dan strikt genomen dat ik me meteen op een later boek zou moeten werpen, ik heb de Golden Bowl ook in mijn bezit. Ik ga dat ook nog wel een keer lezen, maar ik geloof dat ik wel eerst even moet bijkomen.