Martijn den Ouden. Melktanden. Amsterdam: Querido, 2010.

Het heeft tot 2010 geduurd voordat iemand eens op het idee kwam om het woord 'zwerfkeitjesetend' te gebruiken. Uiteindelijk deed Martijn den Ouden het, in zijn bundel Melktanden, zo'n bundel waar je vrolijk van wordt en die vol staat met regels die een mens onthoudt:

als je misselijk bent moet je zwerfkeitjes eten
ze zijn overal goed voor
zie Jolanda
zij eet zwerfkeitjes

zo'n brede zoete lach op een staatsienekje
het hoffelijk lijfje
hoe hop huppel hop
Va Den Helder
sleept ze haar struikelhaar
naar een natgeregend plein in Driebergen
zwerfkeitjesetend

Het gedicht is heel kenmerkend voor deze bundel, bijvoorbeeld in het achteloos noemen van eigennamen (de enige elementen die met hoofdletters geschreven worden) en vooral in de vrolijkheid. Den Ouden is van 1983, blijkens het omslag net afgestudeerd. Hij heeft dan misschien een beetje lang over zijn studie gedaan, maar er is nog tijd genoeg om zwerfkeitjes te eten.

Ik kreeg deze bundel van de Poëzieclub. Er zat een brief bij van de baas van die club, Ron Rijghard, een generatiegenoot van mij (we hebben één jaar samen college gelopen) die tegenwoordig geloof ik de hoogste bobo in het Nederlandse poëzieland is.

Helaas is Ron Rijghard wel een beetje aan het zeuren. Hij kan het bijvoorbeeld niet nalaten te wijzen op een gedicht waarin het volgens hem 'misgaat' met Den Oudens Sturm und Drang, hij kan het niet nalaten om op te merken dat het bovenstaande gedicht 'hangt op deze openingsregel' en hij spreekt Astrid Lampe tegen die op de achterflap Den Ouden claimt. En dat alles in een brief die zou moeten motiveren waarom wij als trouwe Poëzieclubleden nu uitgerekend deze bundel krijgen toegestuurd. Nee, dan liever Den Ouden:

Lieve vrienden,

Ik weet het, het is koud en het waait hard mar we gaan gewoon, zoals afgesproken, om vier uur naar de speculaasfabriek. Neemt iedereen zijn vriestas met worsten mee! O ja, voor ik het vergeet, het was een cactus. Berta is overleden aan een cactus.