Ulrich Matthias. Fajron sentas mi interne. Vieno: Pro Esperanto, 2001 (1990).

Een jongen heeft op school grote moeite met het leggen van sociale contacten. Hij wil wel, maar het lukt hem niet om een gesprekje te voeren. Af en toe uit hij zich daarom schriftelijk, maar doet dat steeds vreselijk onhandig - in een brief aan een meisje op school aan die hij uit het niets voorstelt om een verhouding te beginnen, in een artikel voor de schoolkrant waarin hij uitlegt hoe oppervlakkig alle andere leerlingen zijn. Ook op de universiteit gaat het niet veel beter, totdat hij in aanraking komt met de Esperanto-beweging. Hij leert de taal, en hoewel hij nog steeds met niemand een normale verhouding aanknoopt, ook met de andere esperantisten niet, geeft het ideaal hem een doel in zijn leven.

Fajron sentas mi interne ('Vuur voel ik van binnnen', een regel uit een gedicht van Zamenhof, de bedenker van het Esperanto, dat ook gaat over iemand die zich niet kan uitdrukken tegenover zijn vrienden) wordt in de stukken die ik erover gelezen heb niet alleen beschouwd Alessandro een moderne klassieker van de Espernato-literatuur, maar ook autobiografisch. Dat laatste moet en twijfelachtig genoegen zijn voor de auteur, die zichzelf neer zet als arrogant én labiel - als hij tegen een andere informatiserend was aangelopen, was hij missschien geroeide geworden. Iemand die zich aangetrokken voelt tot een ideaal van ongelimiteerde internationale communicatie terwijl hij in zijn eigen leven niet tot stand brengt. Tegelijkertijd is het natuurlijk knap dat iemand met zoveel eerlijkheid zo'n inkijkje kan geven in zijn eigen enigszins verwrongen en gefrustreerde geest. En daarmee tegelijkertijd in een beweging voor internationaal begrip die meer leden heeft voor wie het begrip in het dagelijks leven moeilijk is. Fajron sentas mi interne doet daarin een beetje denken aan Het Bureau : het is zo eerlijk opgeschreven dast je soms meer begrip krijgt voor de andere personen dan voor de hoofdpersoon.