las!

  De enige genrefictie waarvan ik houd is de romantische komedie. Bij thrillers zie ik de structuur voortdurend door het boek heen en dat stoort me. Bij romantische komedies zie ik de structuur door het boek heen en dat amuseert me, en grijpt me soms zelfs aan. Das Fest  is een vernuftig gecomponeerde romantische komedie, onder andere doordat voortdurend in het midden wordt geladen of het wel een romantische komedie is – of het uiteindelijk allemaal inderdaad uitdraait op een romance. Het vertelt het verhaal van Jakob, een man in Berlijn die zijn vijftigste verjaardag niet wil vieren, maar zijn beste vriendin Ellen weet hem ertoe te verleiden om toch op zijn minst naar buiten te gaan.  Daar komt Jakob een aantal mensen tegen uit zijn verleden: zijn ex-vrouw, een vriend met wie hij als jongeman lang heeft samengewoond, een vrouw die een hulpmoeder voor hem is geweest, een meisje met wie hij bevriend was toen ze allebei zes waren. Dat levert op zijn minst feel good- verhale...

Als vakvrouw niet een lichtelijk denigrerende bijklank had, zou je kunnen zeggen: Vonne van der Meer is een vakvrouw. Ze laat met ieder boek zien wat ze in de vingers heeft, en dat blijkt ook met ieder boek iets anders te zijn. Spookliefde (1995) zit ingewikkelder in elkaar dan het eerdere werk, negentiende-eeuwser, romantischer. Er is een meisje van zeventien dat naar een Iers eiland vertrekt. Daar ontmoet ze een vrouw van middelbare leeftijd die ziet dat het meisje verliefd is. Die vrouw vertelt dan het verhaal over hoe ze zelf ooit verliefd was. Dat is het eigenlijke verhaal. Het is een verhaal vol dubbelingen en tegenstellingen. De titel, een samenstelling van spook en liefde , is daar al een voorbeeld van, net zoals de twee vrouwen. Het verhaal dat de ene vrouw de ander vertelt bestaat verder uit twee duidelijk van elkaar onderscheiden gedeelten, en het speelt zich af op een eiland dat ook al een geografie heeft dat Misschien ging je als je hier maar lang genoeg w...

““Lees je een paar dagen Asselbergs,” schrijft Jos Joosten, “dan schrijf je vanzelf brede zinnen.” Dat is dan weer een korte zin, maar Joosten behoort waarschijnlijk tot het selecte gezelschap dat het afgelopen jaar Asselbergs Verzamelde geschriften ter hand heeft genomen. Een van de vele boeiende stukken in Och, eeuwig duurt zo lang gaat over zijn leeservaring met, zoals hij schrijft, ‘meer dan 2500 pagina’s dundruk’. Het stuk over Asselbergs, ‘Anton van Duinkerken en Sint Nicolaas’ , lees ik als een sleutel tot het hele boek. Asselbergs stelde zijn Verzamelde geschriften zelf samen — hier in Nijmegen — dankzij een subsidie die hij kreeg ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag. Hij moet dat, schrijft Joosten, zelf ook “hebben gezien als een voortijdige terugblik op een leven met een vloed aan publicaties.” Zestig — dat is inmiddels ook de leeftijd van de auteur van Och, eeuwig . En ook dit boek kun je lezen als een voortijdige terugblik. Het telt dan wel geen 2500 pagina’s, m...

  Lezen is soms ook een heel andere wereld binnengaan. Ik stapte de wereld van Billie Vos binnen, een Vlaamse Instagram-dichter, die al eerder een bundel publiceerde over de liefde, door het bos de liefde , en nu dan een over liefdesverdriet, alleen van u als ik van mij. Ik kan er heel weinig mee, het is net alsof ik de conventies niet te pakken heb, alsof ik niet weet waarop ik letten moet. En vermoedelijk is de bundel ook helemaal niet voor mij geschreven.  Hij is om te beginnen heel smaakvol vormgegeven, een geïllustreerde dichtbundel, dat kom je niet vaak tegen, maar de letters zijn wel heel klein voor een man van ver in de vijftig. Ik kan het met een bril op wel lezen, maar moet toch behoorlijk turen, en dan lees ik, bijvoorbeeld: geef toe aan wat ge wilt vul er de kamer mee spreek zacht zodat ik u hoor kijk mij in de ogen, hou mijn handen vast als ge mij wilt voelen, voel mij dan zonder schroom als ge mij wilt, loop dan leeg voor mij verbrijzel de angst in uw borst durf ...