Een nogal platte man die weinig van zichzelf begrijpt en ook weinig van zichzelf wil begrijpen, die zich in geestelijke nood uiteindelijk liever wendt tot een medium in een rijtjeshuis in Buitenveldert, die zich een boek lang uitdrukt in een idioom dat verraadt dat het vinden van een pakkende zin wel het laatste is waar hij zich mee bezig wil houden; een man die zijn voedsel betrekt van Albert Heijn en zijn pakken van Joop!, die met zijn collega's naar Miami gaat om daar met een Amerikaanse in bed te belanden, en met zijn vriendin naar een Club Med in Zuid-Frankrijk om daar over hun relatie te praten; zo'n man vertelt in dit boek over de dood van zijn vrouw, aan kanker. De schrijver doet er alles aan om te suggereren dat er weinig verschil is tussen de Stijn die hij beschrijft en de Kluun die hij heet te zijn. Zijn hele verhaal is in dezelfde rommelige en oppervlakkige stijl geschreven; en hij is marketingman genoeg geweest om van zijn boek een grote bestseller te maken.
Dat boek wilde ik ook weleens lezen. Als het niet zo'n waanzinnig succes geweest en als het me ook niet was aangeraden door iemand op wiens oordeel ik vertrouw had ik het waarschijnlijk na twintig bladzijden weggelegd: waarom zou ik me bezighouden met de gedachtewereld van iemand zonder gedachten en zonder wereld? Je gaat toch geen boek lezen van iemand alleen omdat die persoon iets ergs heeft meegemaakt? Maar ik moet iets bekennen: na een paar uur had ik het boek uit, en van de laatste scène — de vrouw is overleden in zijn armen, hij sms't zijn vriendin om haar te vragen op de begrafenis te komen — kreeg ik tranen in mijn ogen. Hoe is het om een wat oppervlakkige man te zijn en iets verschrikkelijks mee te maken? Daar lees je bijna nooit iets over, maar wel in Komt een vrouw bij de dokter.
Reacties