Giuseppina Tripodi. La lezione di Rita Levi-Montalcini. Rizzoli, 2011.

Giuseppina Tripodi. La lezione di Rita Levi-Montalcini Rita Levi-Montalcini is een legende: ze won in 1986 de Nobelprijs voor de geneeskunde, ze is nog steeds actief als (levenslang) senator in Italië, en laat haar 102-jarige stem daar ook nog geregeld luid en duidelijk horen in het publieke debat. Ze zet zich in voor de goede zaak, en een paar jaar geleden heeft ze een stichting opgezet om vrouwen in de Derde Wereld (met name in Afrika) te helpen zichzelf te ontwikkelen. Ze is, kortom, een voorbeeld van hoe een intellectueel zou moeten zijn: intelligent en betrokken op de wereld.

Sinds veertig jaar heeft Levi-Montalcini een persoonlijk assistente, Giuseppina Tripodi. Deze heeft nu een boek over haar baas geschreven, en het is met gemak het bizarste boek dat ik de afgelopen tijd gelezen heb.

Dat komt doordat Tripodi zo'n eigenaardige relatie met haar baas heeft, zo'n grenzeloze bewondering, en doordat er kennelijk bij de toch vooraanstaande uitgeverij Rizzoli zo'n behoefte was aan een boek dat men bereid was het 'essay' dat Tripodi over Levi-Montalcini schreef in heel grote letters met bladzijden over heel veel bladzijden uit te smeren.

Tripodi heeft de neiging om haar baas op bijna iedere bladzijde een keer voluit te noemen. Omdat de letters zo groot zijn, betekent dit dat een groot deel van iedere bladzijde weer door de naam 'Rita Levi-Montalcini' in beslag wordt genomen. Bovendien gaat het boek eigenlijk helemaal niet over het boeiende leven en het interessante werk van deze geleerde, het gaat over slechts een les, namelijk dat de ontwikkeling van het individu belangrijk is voor de ontwikkeling van de wereld.

Na een paar bladzijden wordt je er ronduit melig van: "Rita Levi-Montalcini vindt het belangrijk dat we aandacht besteden aan de ontwikkeling van het individu. (...) Economische ontwikkeling is altijd belangrijk geweest voor Rita Levi-Montalcini. (...) Rita Levi-Montalcini heeft er haar hele leven op gewezen dat de ontwikkeling van vrouwen heel belangrijk is." En zo verder, 148 pagina's lang, in grote letters.

Het is jammer, ik had graag wat meer willen lezen van of over die vrouw. Ik dacht dat dit boek bestond uit een soort interview met haar, door haar secretaresse. Maar die secretaresse gaat nu permanent in beeld staan; ook trouwens met het feit dat ze enkele jaren geleden gedichten gepubliceerd werd, die uiteraard enorm werden gewaardeerd "door Rita Levi-Mancini".

Het zal mij benieuwen wat Rita Levi-Montalcini van dít boek vindt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.