D.H. Lawrence. Women in love. Feedbooks, 2010 (1920)

Ophouden met lezen in een boek voelt voor mij altijd minstens een beetle als een nederlaag. Er moet iets aan het boek zijn dat ik niet goed begrijp, ik moet tekortschieten tegenover de auteur, anders zou ik toch wel verdergaan?

Ik had onlangs Sons and lovers met veel plezier en bewondering gelezen, het was een revelatie voor me geweest en ik wilde nog meer van die Lawrences lezen, een van zijn andere meesterwerken. Wat kon daar misgaan?

Het ging mis. Ik ben tot ongeveer tweederde gekomen, maar ik merkte dat ik zozeer de pagina's tot het eind aan het aftellen was, dat zelfs de schaamte over het opgeven bij een erkend meesterwerk niet opwoog tegen het plezier dat ik mezelf gaf door te stoppen met lezen. Dat heb ik toen maar gedaan.

Waar ligt zoiets nou aan. Misschien komt het doordat ik met Buddenbrooks gelezen heb, en daar kan weinig tegenop. Ook Sons and lovers zou ik nu waarschijnlijk minder mooi gevonden hebben. Maar er is ook echt iets in dit boek dat me niet bevalt: de hoofdpersonen. Ze leuteren me teveel ober hun persoonlijke verhoudingen, hoe ze zich precies tot elkaar verhouden, hoe gevoelens van minuut tot minuut fluctueren, hoe ze niet conventioneel willen zijn, maar elkaar wel vast willen houden, enzovoort. Sons and lovers heeft dat ook wel een beetje, maar toch ook wat meer mysterieuze rauwe personen die niet zo hypergevoelig zijn de hele tijd.

Women in love sluit de lezer op in een benauwde vierhoeksrelatie. De scènes die buiten dat viertal treden - de vrijgevochten moderne jeugd in Londen, de zoektocht naar een zus die in het water gevallen is - zijn nog wel interessant, ,aar dan gaat het steeds weer onvermijdelijk door naar eindeloze bespiegelingen van in mijn ogen weinig volwassen personen. Niet ik, maar Gudrun, Ursula, Rupert en Gerald zijn de schuld dat ik dit boek terzijde heb moeten leggen, verdorie!